Blog van 2 juni: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
2 juni: Iemke Epema – Zomeravond
Ik lig al in bed,
maar de zon is nog op
en de merel is zó hard aan ’t fluiten!
Ik lig al in bed
met de beer en de pop
en verder is iedereen buiten.
De radio speelt
in de kamer benee
of is het hiernaast bij de bakker?
Nou hoor ik een kraan.
O, ze zetten weer thee
en ik ben nog zo vreselijk wakker.
Ik lig al in bed
en ik mag er niet uit,
want de klok heeft al zeven geslagen.
Ik wil een stuk koek
en een halve beschuit,
maar ik durf er niet meer om te vragen.
Ik lig al in bed
en ik speel met mijn teen
en de zon is nog altijd aan ’t schijnen.
En ik vind het gemeen
dat ik nou alleen
in mijn bed lig, met dichte gordijnen.
U mag raden wie dit gedicht heeft geschreven. U herkent de stijl vast meteen. Een gedicht dat feilloos het gevoel treft dat hoort bij een warme zomeravond. Het volle leven. En daar graag deel aan willen hebben.
De maand juni is aangebroken en ineens is het dan toch zomerachtig geworden. De bomen vol in het blad. Alles zo lekker fris dankzij die regenperiode. We eten’s avonds weer achterin de tuin, waar de zon nog lang schijnt. Na het eten gaan onze kinderen vaak nog even richting Openluchtbad om nog een uurtje te zwemmen. Dat kan nu gelukkig weer. Terwijl ik dit zit te typen zie ik voor ons huis groepjes jongeren vrolijk pratend langsfietsen, op de terugweg van de Wythmenerplas.
Deze weken is het heerlijk lang licht. Dat geeft een zorgeloos gevoel. De teruglopende besmettingscijfers stemmen hoopvol. De vaccinaties gaan nu echt in vlot tempo. Er kan steeds meer. Er is weer perspectief, je kunt weer vooruit kijken.
Wat gaan we doen met de zomer die op ons toekomt? Met onze nieuwe vrijheid? Kunnen we het gevoel vasthouden dat het heel bijzonder is, alles wat nu weer mogelijk is? En kunnen we misschien ook iets vasthouden van het goede van het moeten leven met beperkingen? Meer rust in de week, meer oog voor wat dichtbij is, meer aandacht voor elkaar? Gaan we misschien straks, als we weer in de greep raken van alles wat voorheen normaal was, ook dingen missen van de tijd die we nu achter ons gaan laten? Hoe het ook zij, laten we er bij stilstaan. Laten we het er met elkaar over hebben, laten we het met elkaar delen.
Iemke Epema
Vorig bericht:
Volgende bericht:
