Blog van 8 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
8 april – Nelleke Eygenraam
In de vroege ochtend wandelde ik over de dijk. Door de ochtendmist was alles in nevelen gehuld.
De eerste wandelaar die ik groette, riep ik nog toe: ‘Wat een mooie mist, hè?’. ‘Geef mij de zon maar’, bromde hij terug. ‘Die komt er zo meteen aan!’ gaf ik hem nog mee.
Mij schoot een canon te binnen, waarmee we in het kinderkoor waar ik op zat, op zondagochtend het inzingen afrondden:
Ach, klaag toch niet
als nevel vroeg de morgen grijst,
want des te schoner is de dag,
de dag die daaruit rijst.
In mijzelf zingend liep ik verder.
Omdat ver kijken niet mogelijk was, zag ik dichtbij zoveel te meer. Een maand geleden had ik tot mijn verwondering al de eerste pinsterbloemen zien bloeien en, nog verbazingwekkender, ook al fluitenkruid. Ik weet nog hoe ik bij mijzelf dacht: de hele boel is in de war! Straks zijn de pinksterbloemen voor Pasen al uitgebloeid. En het fluitenkruid hoort rond Bevrijdingsdag de bermen te sieren. Niet nu al.
Ik bleek te vroeg geklaagd te hebben. Er kwam een soort van stilstand. Niet alleen werden er steeds strengere corona-maatregelen genomen waardoor van alles niet doorging, gesloten bleef of stil viel… Er waren ook (eindelijk!) koude dagen en nachten aangebroken. Net als veel mensen hielden de pinksterbloemen en het fluitenkruid zich gedeisd. Tot afgelopen weekend de warmte begon te kriebelen.
Ik zag de bloemen: fris, vol neveldruppeltjes. En ik voelde me ietwat gerustgesteld: het fluitenkruid en de pinksterbloemen zullen vast niet voor Pasen al uitgebloeid zijn.
Maar de mensen dan, voor wie het leven sinds half maart zo anders is geworden? Voortwandelend kwamen gezichten, gedachten en gebeden in mij op. Ze raakten verbonden, verwijlden een poosje bij elkaar om vervolgens weer weg te vloeien, even rustig als het water van de IJssel. Zodra ik weer thuis was, ontbeten en de mail gecheckt had, ben ik gaan bellen. Hun gezichten had ik in gedachten voor ogen. De gebeden kwamen vanzelf. Stilletjes.
Voor iedereen is deze stille week anders dan anders. Voor velen allesbehalve stil, want zonder tijd voor bezinning of rust. Voor anderen veel te stil, want zonder afwisseling, bezoek, een geur of een groet van buiten.
Maar op Pasen bloeien de pinksterbloemen en het fluitenkruid als hemelse groet aan allen. Een kleine zachte troost, hoop ik.
Nelleke Eygenraam
Vorige blog:
