Blog van 26 maart: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
26 maart – Iemke Epema: Tijd nemen
Het bericht afgelopen maandagavond dat de maatregelen tegen het virus aangescherpt en verlengd werden, kwam bij mij wel als een schok. Pas in juni weer samen naar de kerk kunnen gaan, -wat duurt dat nog lang!
Iemand appte diezelfde avond nog: Gek hoor maar ik mis de gemeenschap en alles eromheen meer dan ik had verwacht. Iemand anders reageerde: Wat zal het fijn zijn om elkaar straks weer te zien!
Straks…Hoe zullen we later aan deze tijd terugdenken? Als een nare tijd zijn die we het liefst weer zo snel mogelijk achter ons laten? Of zullen we eraan terugdenken als toch ook wel een heel bijzondere tijd?
Ik las een blog van schrijfster Lieke Werkman. Ze was al kankerpatiënte. Nu zit ze ook nog in quarantaine vanwege Corona. Ze voelt zich een stuk minder alleen, nu ze weet dat er ook zoveel anderen thuis zitten.
En ze waarschuwt die anderen: Er komt een keer een moment waarop alle huishoudelijke klusjes gedaan zijn. En dan zal de tijd van geestelijke klusjes zich aandienen. Dat je over dingen gaat nadenken waar je anders nooit zo over nadenkt. Wees daar niet bang voor, zegt ze. Geef het de ruimte.
En ze vertelt, hoe ze eenmaal thuis uit het ziekenhuis merkt dat ze soms met weemoed terugdenkt aan die ziekenhuisdagen. Terwijl ze toen echt niet kon wachten tot ze weer naar huis mocht. Komt het door de goede zorgen van de verpleging? Ja, dat ook. Maar er is nog iets anders. Het is te vergelijken met hoe je met weemoed terug kunt denken aan hoe je als kind ziek thuis in bed lag en de tijd langzaam voorbij voelde glijden. Ze beschrijft dat heel treffend:
Dat je de wereld ervaart midden op de dag, op de doordeweekse dag om precies te zijn, op momenten waarop je normaal gesproken een drukke vergadering voorzit, je over een proefwerk buigt of je plek in een overvolle coupé probeert te vinden. In de verte klinkt een brommer. Twee huizen verderop verschuift iemand een zwaar meubel. In de wasmachine geeft een ronddraaiende ritssluiting het ritme aan waarop de bomen in de straat heen en weer wuiven. En dit alles vergezeld door een stand van de zon waaronder je normaal gesproken helemaal de tijd niet neemt om even om je heen te kijken.
De tijd nemen om even om ons heen te kijken. Ik hoop dat ons dat gegeven mag zijn in de komende weken. Tijd waarvan we nu misschien denken: Hoe kom ik er doorheen? Maar waar we later, als het leven hopelijk weer zijn gewone loop heeft genomen, misschien ook wel eens een klein beetje naar terug zullen verlangen.
Maar ik vertrouw op U, mijn tijden,
o Heer, zijn in uw hand.
Psalm 31 vers 12
Ds. Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog
