Blog van 4 juni: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
4 juni – Iemke Epema: In vuur en vlam
In het Pinksterweekend was ik vrij. Op mijn gemak drie verschillende vieringen gevolgd. Vanuit de Hoofdhof, de Kinderpinksterviering en de Michaelsviering vanuit de Grote Kerk. Steeds weer opnieuw en anders de gloed van Pinkstervuur; mooi!
En ook nu volgde ik het nieuws. Inmiddels zijn we eraan gewend geraakt dat Corona alles domineert. Maar langzaam komt er steeds meer aandacht voor ander nieuws in de wereld. Niet meer de dagelijkse grafiekjes met de cijfers van het RIVM. Wel nog steeds veel over de zorgwekkende gevolgen van de pandemie.
In de afgelopen week was er voor het eerst iets heel anders dat ineens alle aandacht opeiste. In de haiku van gisteren lazen we er ook al over. George Floyd, de zwarte ongewapende man die op schokkende wijze door politiegeweld om het leven kwam in Minneapolis. De beelden gingen de hele wereld over. We zagen zijn wanhopige moeder. En dan vat plotseling het hele land vlam. Overal ontstaan protesten, zelfs ver buiten de VS. Op Pinkstermaandag is er op de Dam in Amsterdam een vreedzame demonstratie, waar zoveel mensen op af komen dat de anderhalve meter afstand ver te zoeken is. Ik schrok toen ik al die mensen zo dicht op elkaar zag staan: dit kan toch niet?! En in de dagen daarna gaat de discussie ook alleen nog daarover. Toch weer Corona… Tegelijk laten al die demonstraties zien dat mensen wereldwijd in vuur en vlam gezet worden door iets anders dan de pandemie en hun stem willen laten horen tegen discriminatie en ongelijkheid.
Op Pinkstermaandag krijg ik van een familielid een appje met beelden van Amerikaanse politieagenten die solidariteit betonen met de vreedzame demonstranten. Ze geven uiting aan diepe schaamte over het geweld van hun collega’s en betonen medeleven met de slachtoffers. Diep indrukwekkend. Als ik op internet op zoek ga naar meer nieuws hierover, stuit ik op een filmpje waarin de broer van de overleden George, Terrence Floyd, zich richt tot de relschoppers in Minneapolis die ’s avonds de stad in lichterlaaie zetten. Hij begrijpt dat ze woedend zijn, zegt hij, maar kunnen nooit zo woedend kunnen zijn als hij. En als hij zich inhoudt moeten zij dat toch zeker ook kunnen?! Waar zijn ze in vredesnaam mee bezig? Hun eigen leefomgeving vernielen en alles bederven voor de eigen gemeenschap? Dat is wel het laatste dat zijn broer zou hebben gewild.
Of het helpt, de moedige opstelling van deze politieagenten en van Terrence Floyd? Je houdt je hart vast. Want de man in het Witte Huis kent maar één taal: die van het de keiharde machtsconfrontatie. En hij is niet van plan om te doen wat nu zijn rol zou moeten zijn: luisteren, bemiddelen en werken aan de-escalatie. Met de Bijbel in de hand gooit hij olie op het vuur. Hoe moet dat aflopen?
Laten we hopen en bidden dat, ook als chaos en destructiviteit nog verder zouden oplaaien, dat andere vuur van de Liefde door zal blijven branden en werken.
Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog:
