Blog van 24 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
24 april – Elly Urban: Kinderen en corona
Goed nieuws, tenminste zo werd het door de meeste mensen ervaren. Kinderen kunnen binnenkort weer naar de basisschool, omdat het besmettingsrisico klein lijkt. Dat geeft lucht, aan ouders die nu alle ballen in de lucht houden, aan kinderen die school toch beginnen te missen. En vooral ook aan kinderen die thuis onveilig zijn, geen steun van hun ouders krijgen. Kinderen in schrijnende situaties, die de laatste tijd terecht meer en meer aandacht kregen.
Gisteren verscheen een oproep in verschillende media, een roep om hulp voor een andere groep kinderen. ‘Griekenland stuurde 7 maanden geleden een noodkreet naar de lidstaten van de Europese Unie: neem alstublieft samen een groep van 2.500 kinderen over die zonder familie vastzitten in de overvolle vluchtelingenkampen’. Elf Europese landen hebben inmiddels positief geantwoord. De nood wordt alleen maar groter, met dreigende coronabesmettingen. En Nederland? De Nederlandse regering weigert tot nu toe kinderen op te nemen.
De oproep om deze kinderen te helpen is me uit het hart gegrepen. Ik ben blij te zien dat zoveel organisaties en mensen hebben ondertekend, waaronder tal van politici uit heel verschillende hoek, alle leden van de Nederlandse Raad van Kerken (waaronder de PKN), en de Gemeente Zwolle. Want ook in Zwolle is toch best ruimte om enkele van deze kinderen onderdak en veiligheid te bieden, en liefde bovenal?
Nu we in Nederland meer dan gewoonlijk iets ervaren van kwetsbaarheid, onvoorspelbaarheid, nu ons eigen ‘fort’ wankelt, vind ik het een spannende vraag wat het effect is. Veel mooie initiatieven en hulpacties worden ingezet, hartverwarmend. En tegelijkertijd: wordt onze wereld kleiner of groter? Worden we gevoeliger voor het lijden van kinderen op de vlucht, of is dat leed juist verder van ons bed nu we dichtbij de verhalen horen over kinderen die het zwaar hebben? Ik hoop en bid dat de ramen niet dicht gaan, de muren niet worden opgetrokken. Dat kinderen die hulp nodig hebben mij blijven raken, veraf en dichtbij. Dat ik antwoord, als ik de ander zie en hoor, als ik de Ander hoor en zie.
Ds. Elly Urban
Vorige blog:
Volgende blog:
