Blog van 21 oktober: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
21 oktober: Iemke Epema – Wegen vinden waarlangs je voet kan gaan
Beveel gerust uw wegen,
al wat u ’t harte deert,
der trouwe hoed’ en zegen
van Hem, die ’t al regeert.
Die wolken, lucht en winden
wijst spoor en loop en baan,
zal ook wel wegen vinden,
waarlangs uw voet kan gaan.
Mijn oma schreef dit oude, vrome versje in mijn poëziealbum. In het nieuwe liedboek is het ook weer opgenomen, Lied 904. Ik kende en ken het eerste couplet uit mijn hoofd. Op de een of andere manier is het me dierbaar. Omdat het me aan mijn oma laat denken. Maar ook door de sfeer en de cadans van de woorden: spoor, en loop en baan. Die wolken, luchten en winden geven je het gevoel dat je ergens buiten loopt. Je voelt de ruimte om je heen, de wind door je haren. En je zet de ene voet voor de andere, zonder nadenken, dat gaat vanzelf.
Onlangs las ik het prachtig uitgegeven boekje Je keek te ver van Marjoleine de Vos. De ondertitel luidt Een wandeling. Elke dag maakt Marjoleine de Vos vanuit haar huis in het Groningse Zeerijp een korte of langere tocht. Ze kan gewoon niet meer zonder. Waar komt dat verlangen om te wandelen toch vandaan, vraagt ze zich af. Omdat wandelen je, uiteindelijk, bevrijdt van jezelf, zegt ze dan. Loskomen van al die drukte in je hoofd, het voortdurende wikken en wegen. Het is de cadans van het lopen, en wat je allemaal ziet om je heen, die dat bewerken.
Er is die sensatie, bij het lopen over het land, van volheid, van schoonheid vaak. Van de eigen nietigheid zeker ook, maar ook van vanzelfsprekendheid. Wie buiten loopt, verwondert zich eerder over het geel van het riet of de zonnevlekken onder een boom, dan over het feit dat het kijkende oog bestaat. Aan zulke dingen denk je dan niet, je wórdt je kijken, je blik.
De Coronatijd heeft het verlangen om te wandelen bij mij sterk aangewakkerd. Ik probeer het regelmatig te doen, het liefst elke dag. Al is het maar twintig minuten, het heeft iets bevrijdends en het maakt mijn dag anders. En ik hoor het van meer mensen dat wandelen hen helpt. Dat deze beweging een heilzaam tegenwicht vormt tegen alle beklemming en het voortdurende gedwongen afstand nemen, tegen al wat het harte deert.
Wie wandelt ervaart aan den lijve dat er wegen zijn waarlangs je voet kan gaan. En dat je daarop mag vertrouwen.
Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog:
