Blog van 18 mei: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
18 mei – Hans Tissink: Het mooiste woord
Lieve pa,
Na mijn brief aan ma vorige week kan een brief aan jou natuurlijk niet uitblijven. Gisteren kwam je ineens ‘tot leven’. Ik kreeg een kapot gewaande DVD weer een de praat. Prompt kwam jij pontificaal in beeld. Jij zit met mij in je studeerkamer. Je vertelt me met smaak over jouw leven, je familie en werk. Alles ontroert me nu diep, omdat jij al ruim acht jaar niet meer in het land der levenden bent. Wat ben ik blij met dit gefilmde gesprek. Een kostbaar kleinood, dat snel gedigitaliseerd moet worden, voordat deze DVD ook ter ziele gaat.
Jij was predikant. Ik heb het niet van een vreemde. Maar je werkte in een andere tijd. Alles draaide toen nog veel meer om het woord dan nu. In de pastorie hing een groot wandbord met een Latijns spreekwoord ‘Qualis vir talis oratie’. Vrij vertaald: een man, een man, een woord, een woord. Jij vertelt over zondagsschool, knapenvereniging en jongelingsvereniging. Je hebt wat afgepraat. Graag had ik vandaag met jou willen spreken over de grote impact van de coronacrisis. Jij hebt zelf in jouw leven diverse rampen meegemaakt: de oorlog ‘40-45, de watersnoodramp, de ziekte en dood van ma. Wat zou jij mij nu adviseren? Welke wijze raad zou je me geven, nu corona de wereld in de wurggreep houdt? Ineens krijg ik het antwoord. Jij loopt in de film van de Latijnse spreuk naar een borduurwerk dat ma maakte na de watersnoodramp van 1953. Daarop staat: waar leed is, is zegen nabij. Een voltreffer. Het is juist die spreuk die jullie hoop en troost gaf in moeilijke tijden.
Vandaag anno 2020 zit de wereld in grote nood. Het coronavirus en Covid-19 woekeren als een megagezwel door mens en samenleving. Corona verlamt, verziekt en zaait leed en verdriet. En hoe lang nog? Ik hoor jou stilletjes zeggen: laat de hoop niet los. Heb vertrouwen. Liefde zal uiteindelijk alles overwinnen. Dat was ook later je stervenswoord. Ik zal het nooit vergeten. Na de ziekenzalving zegende jij op jouw beurt ons als kinderen en kleinkinderen met de woorden: ‘Ga in vrede in naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest….(en na een korte stilte) en de Liefde!’
Nu wappert dit mooiste woord op vlaggen en borden van huizen en kerken. Houd moed. Heb lief. Ja, Liefde, dat is het mooiste woord dat je ons meegaf en voorleefde. Liefde om te koesteren en te doen zolang we leven. Dankjewel, pa.
Hans Tissink
Vorige blog:
Volgende blog:
