Blog van 15 juni: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
15 juni – Hans Tissink: Beeldbellen
De coronacrisis dwong me onder meer tot een ontdekkingsreis in het beeldbellen. Tot voor kort facetimede ik alleen maar met mijn broer in Nieuw-Zeeland. Vanaf maart ontwikkelde ik me noodgedwongen in de kunst van het zoomen, skypen of video whatsappen met meerdere mensen tegelijk. Het gezamenlijk beeldbellen met collega’s en moderamenleden ging trouwens niet zonder slag of stoot. Zo hing een diaken minutenlang ondersteboven in beeld totdat we haar 180 graden wisten te draaien. En een verre collega nam tijdens een videogesprek zijn huistelefoon op en trakteerde ons onbedoeld op een pastoraal gesprek met een ziek gemeentelid. Zelf blunderde ik ook na een zoomupgrade waardoor het beeldscherm zwart werd. Black lives matter… je wilt zeker protesteren tegen racisme, zo luidde het jolige oordeel van mijn gesprekspartners. Beeldbellen blijft behelpen. Ik ben blij dat we weer wat meer fysiek kunnen vergaderen, zij het op anderhalve meter afstand.
Mijn laatste zoomgesprek ging trouwens over het tweede gebod ‘Maak geen gesneden beelden van God’. Anselm Grün zegt daar mooie dingen over. We moeten noch God noch de medemens vastleggen in nauwe kaders en vaste plaatjes. Misschien droomde ik daarom wel van de volgende godsontmoeting:
Ring…ik schrik…
Ik: Wie bent u? Ik zie alleen maar vlammen.
X: Dag Hans, ik ben God, over wie jij zoveel schrijft en preekt.
Ik: Goedemiddag God, sorry, ik had u niet herkend in al dat vuur…
X: Dat gebeurt wel vaker, jij bent de enige niet. Mozes had er al last van.
Ik: Maar niemand zal mij geloven, als ik zeg dat ik u heb ontmoet. Geef me een bewijs.
X: Dat is niet nodig. Ik ben er, ook in deze coronatijd. Wees niet bang. Ik zal er zijn.
Daarop volgde een lange stilte… en het vuur veranderde in een duif en vloog weg uit mijn beeldscherm. Ik ontwaakte en bleef een poos sprakeloos. Beeldbellen met God…was het virus nu in mijn hoofd gaan zitten?
Totdat ik later het volgende las bij Ruben Alves (1933-2014), een Braziliaanse theoloog van het alledaagse: ‘Hoe zullen we over God spreken? Dat hangt helemaal af van het ritme van het leven en van ons verlangen. Soms is God een vrouw, soms een man, soms een kind, soms de wind, soms…’
Gelukkig, mijn verbeelding mag er zijn. God overstijgt elk beeld. Als je maar af en toe contact met hem hebt. Dat is genoeg.
Hans Tissink
Vorige blog:
Volgende blog:
